Kerkelijk beleid in Coronatijd - 'Kerkespraak'
In het Kerkblad van de Gereformeerde Gemeente in Nederland te Barneveld, Kerkespraak, 28e jrg. nr. 3 d.d. 1 oktober 2020 werd het onderstaande artikel gepubliceerd.
Op alle terreinen van het leven, en zeker ook op kerkelijk gebied, doen zich tal van ontwikkelingen voor. Vaak gaan ze ons in de waan van de dag voorbij. Of het ontbreekt ons aan de tijd om erbij stil te staan. Al te weinig laten we tot ons doordringen wat er feitelijk aan de hand is. En weinigen zijn in staat om de doorgaande ontwikkelingen grondig te analyseren en dieper te doordenken.
Soms wordt ook de nodige transparantie gemist. Wat er aan de hand is, kan beter voor het oog verborgen blijven. Immers, wat niet weet, dat niet deert. Het zoeken naar en het doordenken van de kerkelijke actualiteit wordt in veel gevallen niet echt op prijs gesteld. Het doorgronden van de actuele gang van zaken kun je beter aan de 'geestelijkheid' overlaten. Die verzorgt de voorlichting aan de 'schare die de wet niet kent', deelt mee wat aan het licht mag komen en houdt achter wat je, als je het wist, niet zou willen weten. Het is maar dat u het weet.
10 okt 2020 11:24
In het Kerkblad van de Gereformeerde Gemeente in Nederland te Barneveld, Kerkespraak, 28e jrg. nr. 3 d.d. 1 oktober 2020 werd het onderstaande artikel gepubliceerd.
10 okt 2020 11:23
Hoe is het mogelijk dat de kerken op gereformeerde grondslag zich op één hoop laten vegen om zich door het CIO bij de overheid te laten vertegenwoordigen.
10 okt 2020 11:22
Door middel van een ingezonden stuk in het RD[1] merkte de heer P.J. Vergunst het een en ander op over de afschaling van de kerkdiensten tot het aantal van 30 bezoekers. Een pijnlijke gang van zaken, zo stelt hij. Pijnlijk, vooral voor eenzame ouderen, kwetsbaren, gezinnen met opgroeiende kinderen etc. De pijn die gevoeld wordt, aldus de heer Vergunst, mag ook worden uitgesproken en benoemd. Maar kennelijk behoort hij tot de positieve denkers onder ons: “Die pijn stimuleert tot gerichtheid op de ander binnen de mogelijkheden die er nog altijd zijn.” Zo wordt de pijn versluierd in een waas van solidariteit. En opvallend genoeg ontbreekt de notie ‘om zich te keren tot Dien Die slaat’. Hoezeer de pijn ook wordt gevoeld, we komen er niet mee op de goede plek. 'De HEERE der heirscharen zoeken zij niet'.[2]